Hiçlikten Hakikate

Varlığın kuytusudur,

Hiçlik.

Gözler sonsuzluğa uzanır,

Ne bir ışık parlar,

Ne de ses yankılanır.

Sessizlik büyür benlikte,

Hiçlik çağırır en derinden.

Yüreğindeki boşluğa bakıp,

Düşünür insan,

Sahi, varlık yok mudur?

Ya bir şeyler vardır

Ya da

“Hiçbir şey yoktur.” /Gorgias/

Suskundur yokluk,

Gölgesinde saklanır varlığın.

Şüphe bir çığlıktır,

Karanlığı yaran bir kıvılcım gibi,

Varoluşun mahremine saplı.

Düşünmek; bir köprüdür,

Yokluktan varlığa uzanır.

Dokunur varlığa, yer açar içinde.

Ve insan farkına varır o yerde;

“Düşünüyorum, o halde varım.” /Descartes/

Peki, neden düşünür insan?

Bilinmezin puslu vadisinde neden yürür?

Bilginin ağırlığı mı çeker onu,

Yoksa cehaletin karanlığı mı iter?

Doğası gereği,

“İnsan bilmek ister”

Kendini anlamak,

Evreni kavramak,

Tanrıyı aramak,

İster.

Bellidir ilk durağı bu güzergahın;

“Kendini bilmek, tüm bilgeliğin başlangıcıdır.” /Aristo/

Bir hakikattir, kendini bilmek.

Yalnızca,

Suallerin sinesinde filizlenir.

Ruhun isyanıdır, sorular

Yerinden oynatır,

Doğmaların ağır taşlarını.

Çatlatır köhne duvarları.

Ve zihinde bir inanç doğar;

“Sorgulama, düşünmenin dindarlığıdır.”/Heidegger/

Sorgu, bir başkaldırı

Meydan okumadır cihana.

Bir fıçın bir köpeğin dahi olsa

Vakur yaşar,

Tamah etmezsin dalkavukluğa.

Reddedersin;

Altında yaşamayı gölgelerin.

Parmağınla güneşi gösterir,

Esirgemezsin sözünü

Dünya hükümdarına;

“Gölge etme, başka ihsan istemem.” /Diyojen/

İnsan yazgısı, özgürlük.

Bir hediye mi,

Yoksa ağır bir mesuliyet mi?

Ruhun sahici derinliklerinde,

Bilinçle başlar,

Kendi sınırlarını aşmakla..

Kaybolur bulantıda,

Hiçlikte var olur.

Kaçış yoktur, vurulmaz prangaya;

Varoluşun, ta kendisidir.

Zincirlerin ardında bile olsa,

Bir fısıltı yükselir:

“İnsan, özgürlüğe mahkumdur.” /Sartre/

Serpilmiş birer vahiy,

Gökyüzünü süsleyen yıldızlar.

Gösterir bilginin uzak ufuklarını.

Fakat;

Sabah doğan güneş gibi,

Başka bir yıldız da

Parlar ruhun derinliklerinde.

Ahlak, vicdan haritasının

Sessiz ve yanılmaz pusulası.

Harici yıldızlar.. dahili yasalar..

Birleşir doğanın ahenginde.

Ve İki hakikat yükselir;

“Üzerimdeki yıldızlı gök

ve içimdeki ahlak yasası.” /Kant/

Eşrefi mahlukatsa,

İnsan kainatın;

Bu bilgisindendir, aşmasıdır cehaleti.

İyiliktir bilgi; eder insanı eşref.

Kötülüktür cehalet; kılar beşeri mahluk.

Bilmek; yanmaktır.

Mum gibi kendini adayıp,

Cesaretle ışık tutmaktır karanlığa.

Mutluluğun kaynağı,

Ruhun en saf halidir.

Ve nihai hakikatin kapısı aralandığında;

“Bilgi, erdemdir.” /Sokrates/

NOT: Eser sahibinin bilgileri yarışma tamamlandıktan sonra eklenecektir.